De schreeuw van Dominique, deel 2
De schreeuw van Dominique, deel 2
In deel 1 van “De schreeuw van Dominique” kun je lezen hoe ze in het pleeggezin in Tilburg terechtkomt en daar volgens eigen zeggen ruim 14,5 jaar wordt misbruikt. Er zijn tal van instanties en gezinsvoogden die moeten waken over het welzijn en de veiligheid van Dominique, maar alle signalen van seksueel misbruik negeren. Het misbruik beperkt zich niet alleen tot Dominique, maar ook haar pleegzus Elizabeth* doet op latere leeftijd aangifte tegen de pleegvader en zijn zoon. Alle vier de pleegkinderen ontsporen vanaf de puberleeftijd op een of andere manier. Drie pleegkinderen raken verslaafd aan drugs en pleegbroer Rick* wordt opgenomen in een psychiatrische inrichting.
Dominique ‘schreeuwt’ om aandacht
Als Dominique in de pubertijd komt gaat het helemaal mis. Met haar afwijkende gedrag schreeuwt ze om aandacht, om aan te geven dat het niet goed met haar gaat. Ondanks haar havo/vwo-advies, blijft ze eerst zitten in de derde klas van de havo en gaat uiteindelijk naar het vmbo. Ze loopt vanaf haar 14e regelmatig weg van huis. Of ze gaat urenlang met de hond wandelen, alles om maar niet thuis te hoeven zijn. Ze wordt steeds onhandelbaarder. Na verloop van tijd ontstaat er een crisissituatie en wil met name haar pleegmoeder dat ze uit huis gaat. Ze is dan 15 jaar.
Haar oudere pleegzus Elizabeth* leert haar te blowen: “Dan kun je tenminste rustig slapen.” Op latere leeftijd gaat Dominique daarnaast ook andere drugs en medicijnen gebruiken.Ze heeft de herinneringen diep weggestopt en als er een vervelende herinnering naar boven komt, neemt ze gewoon een pilletje en dan gaat het weg. Uiteindelijk zal ze vanaf haar 16e een intensieve drugsgebruiker worden.
Op een bepaald moment staat haar koffer gepakt met het verzoek te vertrekken. De pleegouders zijn echter vergeten dat de gezinsvoogd de volgende dag op bezoek komt. Pleegmoeder haalt Dominique daarom de volgende dag weer op bij het adres waar ze op dat moment verblijft. Dominique: “Ze sleepte me aan de haren weer naar huis en dan werd er weer een of ander lulverhaal naar de gezinsvoogd opgehangen.”
De schreeuw om aandacht wordt afgedaan als persoonlijkheidsstoornis
Veel van dit ontspoorde gedrag is volgens Dominique gedocumenteerd in de verslagen van Jeugdzorg, maar wordt altijd ten gunste van de pleegouders opgeschreven. Dominique vertelt een psycholoog op de middelbare school wat er aan de hand is. Haar pleegouders hebben in een eerder stadium echter aan de directeur vertelt dat Dominique veel liegt en bedriegt, waardoor haar geloofwaardigheid in twijfel wordt getrokken.
Op een bepaald moment eist pleegvader dat Dominique een psychologische test aflegt. Hij vult als pleegouder ook bepaalde formulieren in en schrijft volgens Dominique allemaal dingen op die niet kloppen. Er ontstaat daardoor op papier een eenzijdig beeld, waarbij het het verband met het seksueel misbruik volstrekt onbelicht blijft. Door geen enkele hulpverlener wordt Dominique’s gedrag herkent als een signaal van mogelijk seksueel misbruik. Alle gedragsproblemen worden toegerekend aan een persoonlijkheidsprobleem.
Een opvallend voorbeeld is een tweetal psychologische onderzoeken rond haar 16e levensjaar; een onderzoek toen ze nog thuis woonde en een onderzoek als ze net uit huis is. De onderzoeksresultaten zijn volstrekt verschillend, waarbij in het tweede onderzoek veel van de problemen die er zijn als ze nog thuis woont, dan niet meer spelen. Hieruit blijkt dat er een direct verband bestaat tussen de problemen en de thuissituatie.
Pleegbroer Rick* wil zijn pleegvader vermoorden
Dominique is niet het enige pleegkind dat ontspoort. Alle vier de pleegkinderen vertonen vanaf de pubertijd afwijkend gedrag en drie van hen raken verslaafd aan drugs. De jongere pleegbroer Jeffry* raakt zwaar verslaafd aan de cocaïne en was volgens Dominique heel agressief. Pleegzus Elizabeth* gebruikt allerlei soorten drugs. Pleegbroer Rick*, de lieveling van pleegmoeder, loopt ook steeds vaker weg en sluipt vaak ’s nachts het huis uit.
Pleegmoeder Joke* is chronisch ziek en sterft begin 2008, ze is dan begin vijftig. Een ernstige ontsteking in combinatie met intensief medicijngebruik, is waarschijnlijk de doodsoorzaak. Ze is op een bepaald moment niet meer wakker geworden. Dominique en Elizabeth zijn dan al lange tijd het huis uit.
In december van datzelfde jaar viert Rick kerst bij de oudste dochter van het pleeggezin. Daar escaleert de situatie. Rick is razend over de wijze waarop de pleegkinderen al die jaren zijn behandeld. De oudste dochter neemt het voor haar vader op en in een woede-aanval pakt Rick een mes om haar neer te steken. Dominique heeft later gehoord dat hij gezegd heeft dat hij pleegvader dood wilde maken, omdat Rick woedend was over de dood van zijn pleegmoeder, waarvoor hij pleegvader verantwoordelijk houdt.
Hij wordt daarna opgenomen op de gesloten afdeling van een psychiatrische kliniek waar hij sindsdien verblijft. De officiële diagnose is schizofrenie. Ondanks het feit dat hij inmiddels meerderjarig is, is pleegvader nog steeds toeziend voogd. Rick heeft wel eens bij pleegzus Elizabeth aangegeven dat hij in zijn situatie niet vrijuit kan spreken, omdat alle informatie doorgespeeld wordt naar pleegvader.
Zwanger en abortus op haar 15e
Lang voor dit familiedrama plaatsvindt en Dominique nog thuis woont, raakt ze op haar 15e zwanger. Zelf zegt ze dat ze op die leeftijd niet eens wist hoe je zwanger kon raken. Ze beweert dat ze van pleegbroer M. zwanger moet zijn geweest, omdat pleegvader gesteriliseerd is. In de abortuskliniek vertellen de pleegouders dat hun pleegdochter met “Jan en alleman het bed induikt.”
De waarheid van wie ze destijds zwanger is geweest, zullen we nooit meer achterhalen. Het was toentertijd nog niet gebruikelijk om minderjarigen die zwanger zijn grondig te screenen en eventueel seksueel misbruik op te sporen. Door de pleegouders wordt een beeld geschept dat Dominique op die leeftijd een losbandig leven leidt. Dominique verklaart echter dat toen ze 14,5 was, ooit een vakantievriendje had gehad en zelfs zijn hand niet durfde vast te pakken. Wederom volstrekt tegenstrijdige verklaringen.
Volgens Dominique wordt de maatschappelijk werkster die poolshoogte komt nemen, met een smoesje door pleegvader weggestuurd: “Je kunt maar beter gaan, want dit is veel te gevoelig voor haar.” Tijdens de behandeling fluistert pleegmoeder in haar oor: “Dit is je verdiende loon, vuile hoer.” De abortuskliniek adviseert na afloop om Dominique niet te laten tillen, in verband met bloedingen. Bij thuiskomst zegt pleegvader: “Boven staan nog een stel dozen en die ga jij tillen!” Als haar jongere pleegbroer haar wil helpen, wordt hij opzij geduwd en krijgt hij slaag, want Dominique moet het in haar eentje doen.
Dominique gaat uit huis
Ondertussen is Dominique bijna 16 en veel weg van huis. Ze trapt overal tegenaan om aan alles en iedereen te laten merken dat het helemaal niet goed gaat. Zo heeft ze twee geschreven getuigenverklaringen van medescholieren op de middelbare school waarbij een leeftijdsgenoot verklaart dat Dominique tijdens de rookpauze doodleuk meedeelt dat ze seksueel misbruikt wordt. Ze zei: “Ik word seksueel misbruikt en mishandeld, dus ik ga weg.” Deze opmerking wordt op dat moment door haar leeftijdsgenoten niet serieus genomen.
De situatie wordt onhoudbaar en Dominique gaat steeds frequenter bij haar biologische oma in de buurt van Rotterdam logeren. Daar leert ze Gidion kennen en zijn vader biedt aan dat Dominique wel bij zijn zoon kan wonen, omdat het duidelijk is dat Dominique uit Tilburg weg moet. De pleegouders zijn Dominique helemaal zat en willen haar in een therapeutisch gezin laten plaatsen. Dat ziet Dominique zelf niet zitten, omdat ze bang is om daar door een andere pedofiel misbruikt te worden. Ze zegt tegen haar oma: “Waar je me ook plaatst, ik loop er weg.”
Haar oma wil haar niet zelf in huis nemen, maar gaat ermee akkoord dat Gidion’s vader een huis voor Dominique en zijn zoon regelt en de pleegvergoeding tussen hen wordt verdeeld. Ze vertellen aan Jeugdzorg en pleegzorg dat ze bij haar oma gaat wonen. Dominique is net 16 jaar als ze bij haar pleegouders weggaat. De gezinsvoogd van pleegzorg, een zekere Carla, zegt tegen haar oma: “Mevrouw hou er rekening mee dat uw kleindochter beschadigd is, want ze is wel seksueel misbruikt.” Ze deed deze uitspraak in 2001. Ook deze gezinsvoogd is later niet door de politie als getuige benaderd en gehoord.
Van de regen in de drup
Het pakt echter niet goed uit, omdat Gidion die 9 jaar ouder is, ook een pedofiel blijkt te zijn en Dominique misbruikt. Ze kan niet terugvallen op haar familie en is gedwongen om in die relatie te blijven totdat ze haar vmbo-diploma heeft gehaald. Jaren later probeert Dominique aangifte te doen van dit misbruik, maar de politie in die regio weigert haar aangifte op te nemen. Ze vertellen haar dat het doen van valse aangifte strafbaar is en stellen: “Wie weet is het niet gebeurd en ben je gewoon jaloers op je ex.” In werkelijkheid werd Dominique gedrogeerd en tevens door zijn vriendengroep verkracht.
Het is niet de enige keer dat ze geen aangifte mag doen van seksueel geweld. Uit het onderzoek “seksueel misbruik van kinderen in pleegzorg” blijkt dat slachtoffers meer kans maken om later in een relatie weer misbruikt te worden. [1] Dat is ook bij Dominique het geval. Na de breuk met Gidion komt Dominique in een onveilige relatie terecht, waarbij haar nieuwe vriend haar drogeert en zich samen met een vriend schuldig maakt aan seksueel geweld.
Nadat Dominique jaren later is afgekickt en haar leven weer enigszins op de rit heeft, probeert ze ook van dit misdrijf aangifte te doen. De politie in de regio waar ze dan woont, weigert haar aangifte op te nemen en vertelt haar dat ze aangifte moet doen in de plaats waar het misdrijf heeft plaatsgevonden. Als Dominique later opnieuw aangifte wil doen en aandringt, omdat op de website toch heel duidelijk staat dat je in elke stad aangifte mag doen, weigeren ze nog steeds. Dominique vertelt dat ze 4 pogingen heeft gedaan om aangifte te doen van dit misdrijf.
Ze wijzen er steeds weer op dat het doen van valse aangifte strafbaar is. Uiteindelijk dient Dominique een officiële aanklacht in en er volgt een zitting bij de klachtencommissie van de politie. De betrokken politie-agenten vragen Dominique om haar klacht in te trekken zodat ze alsnog aangifte kan doen. Waarbij ze het ‘doen van aangifte’ als wisselgeld inzetten en vergeten dat het in feite een plicht van de politie is.
Het zal echter niet de laatste keer zijn dat de politie een aangifte weigert op te nemen. In de jaren die volgen probeert Dominique beetje bij beetje haar verleden te ontrafelen en besluit om ook aangifte te doen van het misbruik binnen haar pleeggezin. Ze wordt voortdurend op allerlei mogelijke manieren door de politie tegengewerkt. In een volgend artikel zullen we de gemaakte fouten en grove nalatigheid van de politie in deze zaak uitgebreid uit de doeken doen. Naar aanleiding van gesprekken die Dominique met andere slachtoffers van seksueel misbruik heeft gehad, concludeert zij dat het aangeven van dit type misdrijf vaak erg wordt tegengewerkt door de politie.
Alle bewijstukken zijn te lezen op de pagina van de bron vermelding
Bron: Ellaster
Steun onze stichting met een gift of wordt jaarlijkse donateur
