is een algemene omschrijving voor alle maatschappelijke zorgvoorzieningen voor jeugdigen. Dus alles naast en buiten de directe primaire opvoedingsrelatie van ouders voor hun kinderen. Meestal (en meer specifiek) zal het gaan om zorg voor kinderen die in de problemen komen. Hiertoe bestaan in Nederland instellingen als Raad voor de Kinderbescherming en Bureau Jeugdzorg, en in België het Comité voor Bijzondere Jeugdzorg. De jeugdzorg bestaat uit zowel private als overheidsorganisaties.
Sinds de negentiende eeuw is de maatschappelijke verantwoordelijkheid (lees: overheidsverantwoordelijkheid) voor de jeugd langzaam maar stelselmatig toegenomen. Markante momenten waren de invoering van het Kinderwetje van Van Houten in 1874 en van de ondertoezichtstelling in 1922.
Regelmatig zijn er sinds de zestiger jaren van de twintigste eeuw ook geluiden te horen dat de verantwoordelijkheid van de staat voor de jeugdzorg te veel groeit. In 2009 uitten verschillende deskundigen, maar ook de minister voor Jeugd-en Gezin, André Rouvoet, daarover hun zorg. Dit laatste probleem speelde zich in Nederland in veel heftigere mate af dan in België waardoor in 2007 het verschijnsel ontstond van de jeugdzorgvluchtelingen. Dit zijn mensen die vanuit Nederland naar elders (voornamelijk België) vluchten om overmatige jeugdzorg in Nederland (uithuisplaatsingen, ondertoezichtstellingen) te ontvluchten. De Nederlandse Nationale ombudsman betitelde de Nederlandse jeugdzorg in 2009 als “gedragsgestoord”.
De recente snelle toename van de jeugdzorgbemoeienis, en de daarbij behorende toename van de wachtlijsten, wordt volgens de meeste critici veroorzaakt door de omslag die plaatsvond na de zaak Savanna in 2004. In deze zaak werd een medewerker (voogd) van een voogdijinstelling vervolgd vanwege een verondersteld nalaten om gepaste zorg te verlenen waardoor de moeder en stiefvader van het meisje haar konden ombrengen. Hierdoor zou vervolgens steeds sneller zijn ingegrepen door bureaus jeugdzorg. Maar ook is de stelling geuit dat in feite zaken als die van Savanna en het meisje van Nulde juist veroorzaakt werden door een overmaat aan staatsbemoeienis. Aangevoerd wordt hierin dat in de diverse gevallen de vader van de overleden kinderen buiten spel was gekomen dan wel gezet.
De Wet van 1 maart 2014 inzake regels over de gemeentelijke verantwoordelijkheid voor preventie, ondersteuning, hulp en zorg aan jeugdigen en ouders bij opgroei- en opvoedingsproblemen, psychische problemen en stoornissen (Jeugdwet) decentraliseert de jeugdzorg in 2015 naar gemeenten. De decentralisatie omvat alle onderdelen: de jeugdzorg die nu een verantwoordelijkheid is van de provincie, de gesloten jeugdzorg onder regie van Volksgezondheid Welzijn en Sport, de jeugd-GGZ die onder de Zorgverzekeringswet valt, de zorg voor lichtverstandelijk gehandicapten jongeren op basis van de AWBZ en de jeugdbescherming en jeugdreclassering van Veiligheid en Justitie. Deze decentralisatie wordt gecoördineerd op het ministerie van VWS.
Het betreft een van de drie grote decentralisaties in het sociale domein.
Zie verder Wikipedia
De Tielse Dominique (32) werd als baby door de overheid bij haar moeder weggehaald. Ze kwam al snel in een pleeggezin waar ze haar hele jeugd werd mishandeld en misbruikt. Nu wil ze lotgenoten van seksueel misbruik verenigen. Lees meer
Nadat Dominique aangifte heeft gedaan van seksueel misbruik door haar pleeg- vader en broer in de periode dat ze in het pleeggezin woonde, vraagt de Officier van Justitie of ze de dossiers uit haar jeugd wil opvragen. De rapportages over Dominique’s jeugd — en vooral het ontbreken daarvan — van instanties zoals Jeugdzorg, Humanitas en de Raad van Kinderbescherming, zullen doorslaggevend zijn in de beslissing van Justitie om niet tot strafvervolging over te gaan. Maar in de zoektocht naar de dossiers komt Dominique er achter dat deze onrechtmatig zijn verdwenen of opzettelijk worden achtergehouden. Lees meer
In het strafrechtelijk onderzoek naar het geclaimde seksueel misbruik door haar pleegvader en pleegbroer wordt Dominique ontzettend tegengewerkt door politie. Er is sprake van fouten, sabotage, intimidatie, nalatigheid en een totaal gebrek aan medewerking. In elke procedure kunnen fouten gemaakt worden en ook politiewerk blijft mensenwerk. Maar de opeenstapeling van fouten is in deze zaak zo schrijnend dat de indruk ontstaat dat ze opzettelijk is tegengewerkt. Doordat de politie heeft nagelaten een deugdelijk strafrechtelijk onderzoek te doen, heeft de Officier van Justitie besloten om niet over te gaan tot strafvervolging. De opgegeven reden is een ‘gebrek aan bewijs’, maar door de opsomming van de gemaakte fouten door politie en justitie in dit artikel, zal blijken dat er nauwelijks strafrechtelijk onderzoek is gedaan en belangrijke getuigen niet zijn gehoord. Lees meer
In deel 1 van “De schreeuw van Dominique” kun je lezen hoe ze in het pleeggezin in Tilburg terechtkomt en daar volgens eigen zeggen ruim 14,5 jaar wordt misbruikt. Er zijn tal van instanties en gezinsvoogden die moeten waken over het welzijn en de veiligheid van Dominique, maar alle signalen van seksueel misbruik negeren. Het misbruik beperkt zich niet alleen tot Dominique, maar ook haar pleegzus Elizabeth* doet op latere leeftijd aangifte tegen de pleegvader en zijn zoon. Alle vier de pleegkinderen ontsporen vanaf de puberleeftijd op een of andere manier. Drie pleegkinderen raken verslaafd aan drugs en pleegbroer Rick* wordt opgenomen in een psychiatrische inrichting. Lees meer
Pedofilie en ernstig kindermisbruik is niet iets wat incidenteel plaatsvindt, maar is een systematisch probleem in onze samenleving. De aanklacht van seksueel misbruik duikt steeds weer op bij mensen die vroeger met pleeg- en Jeugdzorg te maken hebben gehad. De slachtoffers zijn vaak voor hun leven getekend, maar kunnen op weinig steun rekenen. Dossiers worden door de instanties weggemoffeld, de politie weigert aangiftes op te nemen en is nalatig in het doen van een deugdelijk strafrechtelijk onderzoek. Een van die slachtoffers heeft nu een naam en een gezicht, haar naam is Dominique. Lees meer
